Από τα Απομνημονεύματα στον Τερτσέτη ...

Τη νύχτα πριν από την ήττα των Τούρκων στο Βαλτέτσι, 13 Μαΐου 1821, επιτέθηκε στους Τούρκους φωνάζοντας: "ζωντανούς θα σας πιάσω, ωρέ, εγώ είμαι ο Κολοκοτρώνης".

Την νύχτα μετά τη λύση της πολιορκίας της Καρύταινας, έλεγε στους άνδρες του: "έκαμα το Σταυρό μου. Όσοι αγαπάτε την Πατρίδα, ελάτε μαζί μου".
"Να μου δώσει ο Βέλιγκτων (Ουέλλιγκτον) 40.000 στράτευμα το εδιοικούσα, αλλ' αυτουνού να του δώσουν 500 Έλληνες δεν εμπορούσε ούτε μία ώρα να τους διοικήση. Κάθε Έλληνας έχει τα καπρίτζια του, το θεό του και έπρεπε να κάμη κανείς δουλιά με αυτούς, άλλον να φοβερίζη, άλλον να κολακεύη, κατά τους ανθρώπους".

"Η επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με καμμιάν απ' όσαις γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. Της Ευρώπης αι επαναστάσεις εναντίον των διοικήσεών των είναι εμφύλιος πόλεμος. Ο εδικός μας πόλεμος ήταν ο πλέον δίκαιος, ήτον έθνος με άλλο έθνος".
"Η αρχηγία ενός στρατεύματος Ελληνικού ήτον μια τυραννία, διατί έκαμνα και τον αρχηγό, και τον κριτή, και τον φροντιστή, και να μου φεύγουν καθεημέρα και πάλιν να έρχωνται. Να βαστάη ένα στρατόπεδον με ψέμματα, με κολακείες, με παραμύθια".
Όταν οι οπαδοί του Μαυροκορδάτου τον κατηγορούσαν ως εχθρό των Άγγλων και τον διέβαλανστην Αγγλία, ο Κολοκοτρώνης απαντούσε: "δεν είμαι αγγλοδιωκτικός και ρωσολάτρης, αλλά είμαι φίλος εκείνου που θέλει να κάμει το καλόν της πατρίδος μου".
Σε συνομιλία με τον Καποδίστρια στο Άργος, όταν ο Κολοκοτρώνης πρότεινε ως χώρο για την δ΄εθνοσυνέλευση ένα αρχαίο θέατρο, αλλά ο Κυβερνήτης του είπε ότι θέλει έξοδα για να φτιαχτεί ο χώρος, παρατήρησε: " ας πάνε τόσα έξοδα. διατί έρχονται από την Ευρώπη και εξοδεύουν να βλέπουν εκείναις ταις πέτραις, και εμάς είναι τιμή να καθαρίσωμεν ταις πέτραις να φαίνωνται και να κάμωμε την συνέλευσίν μας".






Επάνω, πίνακας του Bonitore, Αθήνα, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο. Κάτω δεξιά, η μετακομιδή των οστών του Θ. Κολοκοτρώνη στην Τρίπολη και η επίσημη υποδοχή στον σιδηροδρομικό σταθμό, 1930.