«... Αλλά τι ακριβώς είναι το Μπιζάνι, αυτό το Μπιζάνι που γίνηκε θρύλος κι απόμεινε αξέχαστη σελίδα στην πολεμική ιστορία της εποχής; Έτσι ονομάστηκε, από ένα ύψωμα που λέγεται Μπιζάνι, ολάκερο το τότε φρούριο που είχαν οι Τούρκοι συγκροτήσει στα Γιάννενα, μ' άλλα λόγια ένα μεγάλο περιχαρακωμένο στρατόπεδο, με περίμετρο πενήντα χιλιομέτρων. Αυτή την περίμετρο αποτελούν υψώματα, φτιασμένα, λες, από τη φύση για την πολεμική άμυνα της τοποθεσίας και πάνω σ' αυτά τα υψώματα κάθονταν συγκροτήματα πολυβολείων και χαρακωμάτων πεζικού, που υπεράσπιζαν και απόκλειαν όλους τους δρόμους από την ύπαιθρο προς τα Γιάννενα, γιατί το ένα υποστήριζε δυνατά το άλλο. Οι Τούρκοι αμέσως μετά τον πόλεμο του ενενηνταεφτά, προβλέποντας ότι θα είχαν αργότερα κιάλλον πόλεμο με την Ελλάδα, είχαν αρχίσει να φροντίζουν για την οχύρση της πρωτεύουσας της Ηπείρου σύμφωνα με σχέδια των Γερμανών αξιωματικών. Το δε παράξενο κι εντελώς απίστευτο είναι,ότι εμείς οι Έλληνες όχι μόνο δεν είχαμε δώσει καμιά προσοχή σ' αυτό, αλλά κι επιτρέπαμε να στέλνουν μυστηριωδώς έμποροι μεγάλα φορτία τσιμέντο από τον Πειραιά στην Πρέβεζα που προορίζονταν γι' αυτά τα οχυρωματικά έργα!
Απ' αυτά το πιο γνωστό και ονομαστό είναι το Μπιζάνι, σε δώδεκα χιλιόμετρα απόσταση και νοτιοανατολικά από τη λίμνη. Αποτελείται από τρία διαδοχικά υψώματα, στο ύψος του Λυκαβητού, αλλά το καθένα σε μεγαλύτερη έκταση απ' αυτόν και συνεχόμενα. Η οχύρωση του συγκροτήματος είχε γίνει με τον ακόλουθο τρόπο: Το πρώτο ύψωμα, το προς τα Γιάννενα, είχε οχυρωθεί με δύο πυροβολεία που το καθένα είχε από τέσσερα πεδινά κανόνια Κρουπ. Αυτά τα κανόνια, που δέσποζαν πάνω στο δρόμο της Πρέβεζας προς Γιάννενα, υποστήριζαν συνάμα κι άλλο ένα οχυρό που ήτανε νοτιοδυτικά: το λεγόμενο φρούριο του Αγίου Νικολάου. Το δεύτερο ύψωμα,που ήτανε κυρίως το Μπιζάνι, είχε πέντε πυροβολεία, με τριανταέξη κανόνια βαριά και πεδινά εκστρατείας, που δέσποζαν πάνω σ' όλο τον κάμπο της Ηπειρώτικης πρωτεύουσας, ακόμα και πάνω στην Αετοράχη όπου ο ελληνικός στρατός είχε βάλει πόδι, όπως είδαμε. Αυτά τα πυροβολεία ήτανε στο βουνό, σε βάθος πέντε ως έξι μέτρα - είχανε σκάψει το βράχο - και μοναχά οι αστραπές των κανονιών φαίνονταν κάθε φορά που πυροβολούσαν. Απάνω από τα πυροβολεία είχαν επιχωματώσεις από δυό ίσαμε τρία μέτρα, που ήτανε κατάφυτες από άγριους θάμνους, αφημένους επίτηδες από καιρό, για να βλαστήσουν. Κι' αυτό δυνάμωνε πολύ την εντύπωση πως το φρούριο ήταν έργο φυσικό και όχι τεχνικό... »
Απ' αυτά το πιο γνωστό και ονομαστό είναι το Μπιζάνι, σε δώδεκα χιλιόμετρα απόσταση και νοτιοανατολικά από τη λίμνη. Αποτελείται από τρία διαδοχικά υψώματα, στο ύψος του Λυκαβητού, αλλά το καθένα σε μεγαλύτερη έκταση απ' αυτόν και συνεχόμενα. Η οχύρωση του συγκροτήματος είχε γίνει με τον ακόλουθο τρόπο: Το πρώτο ύψωμα, το προς τα Γιάννενα, είχε οχυρωθεί με δύο πυροβολεία που το καθένα είχε από τέσσερα πεδινά κανόνια Κρουπ. Αυτά τα κανόνια, που δέσποζαν πάνω στο δρόμο της Πρέβεζας προς Γιάννενα, υποστήριζαν συνάμα κι άλλο ένα οχυρό που ήτανε νοτιοδυτικά: το λεγόμενο φρούριο του Αγίου Νικολάου. Το δεύτερο ύψωμα,που ήτανε κυρίως το Μπιζάνι, είχε πέντε πυροβολεία, με τριανταέξη κανόνια βαριά και πεδινά εκστρατείας, που δέσποζαν πάνω σ' όλο τον κάμπο της Ηπειρώτικης πρωτεύουσας, ακόμα και πάνω στην Αετοράχη όπου ο ελληνικός στρατός είχε βάλει πόδι, όπως είδαμε. Αυτά τα πυροβολεία ήτανε στο βουνό, σε βάθος πέντε ως έξι μέτρα - είχανε σκάψει το βράχο - και μοναχά οι αστραπές των κανονιών φαίνονταν κάθε φορά που πυροβολούσαν. Απάνω από τα πυροβολεία είχαν επιχωματώσεις από δυό ίσαμε τρία μέτρα, που ήτανε κατάφυτες από άγριους θάμνους, αφημένους επίτηδες από καιρό, για να βλαστήσουν. Κι' αυτό δυνάμωνε πολύ την εντύπωση πως το φρούριο ήταν έργο φυσικό και όχι τεχνικό... »
Πηγή: Σπύρου Μελά, Οι πόλεμοι 1912-1913, σσ.367-369, εκδόσεις Μπίρης, Αθήνα 1972.- Η εικόνα από τον σύνδεσμο: http://www.ellhnismos.org/showthread.php?t=199
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου